Otogarlarda farklı işler zaman. Kimi sevgilisini beklerken, geçmek bilmez bir türlü; kimi de uğurlamaya gelmiştir birilerini, su gibi akar meret ona da...
Hayatımızın araf zamanlarıdır zira uzun yolculuklar. Yolculuk yaptığımız gün yaşamdan sayılmaz. İbadet mecburiyeti dahi yoktur eğer seferi iseniz. Sabahçı kahveleri denilen yerler de araf yolculuğunun kadirşinas duraklarıdır.
Uykudan yeni uyanmış iki kişi ayılmaya çalışır aynı masada, bir sabahçı kahvesinde. Yolları farklıdır, fikirleri bambaşka halbuki; ancak değişmeyen nadir şeyler de vardır hayatta. Sıcak bir çayla güne merhaba demek de bunlardan biridir pekala. Hep gecenin ilerleyen saatleri dolu olur sabahçı kahveleri. Sanki gündüz gitseniz yoktur öyle bir yer dünyada. Sadece gecenin ilerleyen saatleri çalışmaya başlar, gökyüzü sabah kızıllığına boyandığında ise sessizce çekilirler dünya aleminden. Masada yarım bırakılmış çorba kaseleri, otobüse yatişebilmek için hızla içilip yarım bırakılmış sigara izmaritleri ve çay bardakları doldurur gözün alabildiğini.
Uykudan yeni uyanmış iki kişi ayılmaya çalışır aynı masada, bir sabahçı kahvesinde. Yolları farklıdır, fikirleri bambaşka halbuki; ancak değişmeyen nadir şeyler de vardır hayatta. Sıcak bir çayla güne merhaba demek de bunlardan biridir pekala. Hep gecenin ilerleyen saatleri dolu olur sabahçı kahveleri. Sanki gündüz gitseniz yoktur öyle bir yer dünyada. Sadece gecenin ilerleyen saatleri çalışmaya başlar, gökyüzü sabah kızıllığına boyandığında ise sessizce çekilirler dünya aleminden. Masada yarım bırakılmış çorba kaseleri, otobüse yatişebilmek için hızla içilip yarım bırakılmış sigara izmaritleri ve çay bardakları doldurur gözün alabildiğini.
Birbirinden farklı insanlar ilk kez bir araya gelirler, belki de ilk kez dikkat ederler birbirlerinin yüzlerine. Muhafazakarı, ateisti, rockçısı, liberali mola yerlerinde bulurlar birbirlerini. Kah aynı masada bir şeyler atıştırırken, kah lavabo sırası beklerken dikkat ederler çevrelerine, belki de ilk kez açık olurlar; farklı olana, anlaşılamayana.
Sonra çocuk ağlamaları gelir sık sık kulaklarımıza. Anneleri tarafından "attâ gideceğiz yavrum" diye kandırılırlar. Sahi çocukken duyduğumuz ilk yalanlardan biri değil midir attâ'ya gitmek? Şayet böyle bir yer varsa ben hiç gitmedim; ancak hayalini kurardım elbet. Mesela çikolatadan büyük bir ev, etrafında bir sürü oyuncak, bahçesi elma şekeri ağaçları ile dolu olan... Öcülerin hiç mi hiç uğramadığı... Çocukken bunlar olabilirdi benim attâm. Tabii büyüyüp de öyle bir yer olmadığını duyunca hayallerimiz de biraz yıkıldı; ama bir düşünün kaç yaşına gelmiş olursa olsun, her insanın bir attâsı hala var bence. Canımız sıkıldıkça kaçtığımız, en çaresiz hissettiğimiz dönemlerimizde bile soluk soluğa aradığımız bir omuz...
Sahi sizin attânız neresi??
 |
| Küçükken attâm |
 |
| Büyüdüğümde attâm |
